مدح و مرثیۀ حضرت زینب سلام‌الله‌علیها
تـو ای پـایـنـده پـیـغـام آور خـون که بعـثت یـافـتی از سنگـر خون کـتـاب سـیـنـه‌ات سـرمایه عـشـق به هـر آهـت هـزاران آیه عـشـق نـبــوّت را چــراغ مـکـتـبـی تــو حسـیـنی یا حـسـن، نه زیـنـبی تو کــلام عـشـق را حُـسـن خـتـامـی وفـا را هـم پـیـامـبـر هـم امـامـی قـیـامـت کـرده‌ای در اسـتـقـامـت پـنـاه آورده بـر صـبـرت امـامـت چو در دامـان مـقـتــل پـا نـهـادی امــام صـابــران را صـبــر دادی اگر گـاهـی به ره وامـانـده بودی وگر یک لحظه از پا مانده بودی شرف، مردی، شهامت، کُشته می‌شد امـامت نه، امامـت کـشـته می‌شد ألا انــوارِ تـوحــیــد از چـراغـت به دل یک روزه هفتاد و دو داغت گریبان چاک، شادی از غم توست زمـان آئـیـنـه دار مــاتـم تــوسـت به جز تو ای زجام گریه سرمست که قـربـانی گـرفـته بر سرِ دست تو در دریای خون خورشید جُستی تو گـل را با گـلاب اشک شُستی سرشکت پاکـبـازی را وضـو داد خـدا دانـد که خــون را آبـرو داد صلاة اللـیل را بـنـشـسته خواندی خدا را از درون خسته خـوانـدی حسین آن کز قـیـامش شد قـیامت به پیـش تـیـر دشـمن بست قـامت چـو شد آمـاده بـهـر جـان فـشانی تو را فـرمـود ای زهـرای ثـانـی که ای از خود تهی از عشق سرشار مرا هـم در نـمـاز شـب به یاد آر تو خـون باغ هـفـتـاد و دو داغـی تو شـبـهـای اسـارت را چـراغـی تـو پــیـغــام آور خــون خــدائــی تو فـریـاد خـمـوشـان را صـدایی تو در بـنـد اسـارت شرزه شیری که گـفـته تو اسـیـری؟ تو امـیری امـیـر شـهـر کـوفـه شـد اسـیـرت زبون و کوچک و خوار و حقیرت تو شهـر کوفه را تسـخـیر کردی تـو شـاه شـام را تـحـقـیـر کـردی تو پـیـمان بـسـته بـودی با بـرادر کـه هـمـگـامـی کـنی تا گـام آخـر به اشک چشم گـریـان تو سوگـند به سـوز آه ســوزان تـو سـوگـنـد به سقّایی که آبش دادی از اشـک به آن چشم و به آن دست وبه آن مشک بـه سـرهـای جـدا در مـقـدم یــار به پـاهـای پـر از گـلـبـوسـه خـار به مـاهـی که فـراز نی عیان بود به خورشیدی که دورت سایه بان بود به قرآنی که از تو جان و دل برد به لبهایی که چوب خیزران خورد سرشـکی تا که زنگ دل بـشوئیم زبـانـی غـیـر یـا زینب نـگـوئـیـم مرا بهـتـر ز دنـیا و ز عـقـبـاست که در محشر بگویی میثم از ماست |